زیبایی مفهومی نسبی و مبتنی بر سلیقه است و متناسب با فرهنگ و شرایط اجتماعی گوناگون تعریف می‌شود. پژوهش حاضر در صدد بررسی انسان‌شناختی مفهوم زیبایی صورت نزد جوانان 20 تا 30 ساله منطقه 15 شهر تهران است، برای دست‌یابی به این هدف ابتدا سیر تحول تاریخی زیبایی و سپس معنی آن در یک جغرافیای خاص مورد بررسی قرار گرفته است. پژوهشگر به مهم‌ترین نظریه‌های شناخت بدن به مثابه امری فرهنگی در حوزه انسان‌شناسی و جامعه‌شناسی اشاره و در قسمت روش از رویکرد انسان‌شناسی ژرفانگر استفاده کرده است. این پژوهش در منطقه پانزده شهر تهران با برگزیدن سی و شش نفر از پسران و دختران انجام شده است. نتایج حاصل نشان می‌دهد که راه‌های دست‌یابی به زیبایی تنوع یافته است و افراد برای زیبا شدن دست به هر عملی می‌زنند زیرا زیبایی تنها یک مفهوم نیست بلکه ابعادی نمادین یافته است و کنش‌های آنان راه‌حلی عقلانی برای فرار از داغ ننگ خوردن به شمار می‌آید. زیبایی به عنوان عاملی برای کسب منزلت اجتماعی و همچنین عامل موثر در افرایش اعتمادبه‌نفس محسوب می‌شود.
)