انسانها در زندگی روزمره با هویتسازی، خود را از دیگران متمایز می‌سازند و بین خود و دیگری تمییز قائل می‌شوند. مکان نیز با حضور انسان و فعالیت‌های وی هویت پیدا می‌کند. تعلق‌خاطر و حس مثبت داشتن به مکان و انباشت تجربه‌ها و خاطرات مبتنی بر مکان نشانه‌ای از هویت مکان است. در این مقاله تلاش شده است تا با مطالعه تطبیقی میان دو مجتمع مسکونی واقع در مناطق 15 و 1 تهران و با اتخاذ رویکردی کیفی از طریق مصاحبه و مشاهده و با نمونه‌گیری هدفمند و شبکه‌ای، به بررسی این مسئله پرداخته شود که سکونت در مجتمع‌های مسکونی چه تأثیری در هویت مکانی و بی‌هویتی افراد دارد و شکل‌گیری و کیفیت هویت مکانی در این دو مجتمع چگونه است. در بحث نظری با استفاده از نظریه‌های آموس راپاپورت و کوین لینچ هویت مکانی تحلیل می‌شود. یافته‌ها نشان می‌دهد ارتباط مستمر با فضا و گذراندن مدت زمان طولانی در خانه، رابطه مستقیمی با تعلق‌خاطر و حس مثبت به مکان دارد، چراکه انباشت تجربه‌ها و خاطرات روزمره در ارتباط با مکان شکل می‌گیرند؛ به عبارت دیگر، هویت مکانی زمانی بازنمود می‌یابد که استفاده مستمر از فضا در عادت‌های روزمره افراد تثبیت شده باشد.
فکوهی, ناصر, & حسین یزدی, مریم. (1392). هویت مکانمند و بی‌هویتی در فضای شهری: مطالعه موردی دو مجتمع مسکونی در شهر تهران. پژوهشهای انسان‌شناسی ایران, 3(2), 44-7. doi: 10.22059/ijar.2014.50842
MLA
ناصر فکوهی; مریم حسین یزدی. "هویت مکانمند و بی‌هویتی در فضای شهری: مطالعه موردی دو مجتمع مسکونی در شهر تهران", پژوهشهای انسان‌شناسی ایران, 3, 2, 1392, 44-7. doi: 10.22059/ijar.2014.50842
HARVARD
فکوهی, ناصر, حسین یزدی, مریم. (1392). 'هویت مکانمند و بی‌هویتی در فضای شهری: مطالعه موردی دو مجتمع مسکونی در شهر تهران', پژوهشهای انسان‌شناسی ایران, 3(2), pp. 44-7. doi: 10.22059/ijar.2014.50842
VANCOUVER
فکوهی, ناصر, حسین یزدی, مریم. هویت مکانمند و بی‌هویتی در فضای شهری: مطالعه موردی دو مجتمع مسکونی در شهر تهران. پژوهشهای انسان‌شناسی ایران, 1392; 3(2): 44-7. doi: 10.22059/ijar.2014.50842
)