ارمغان, مریم. (1394). معناسازی برای خانه؛ زندگی روزمره تهران در فیلم‌های سینمایی. پژوهش‌های انسان‌شناسی ایران, 5(2), 51-73. doi: 10.22059/ijar.2015.59018
مریم ارمغان. "معناسازی برای خانه؛ زندگی روزمره تهران در فیلم‌های سینمایی". پژوهش‌های انسان‌شناسی ایران, 5, 2, 1394, 51-73. doi: 10.22059/ijar.2015.59018
ارمغان, مریم. (1394). 'معناسازی برای خانه؛ زندگی روزمره تهران در فیلم‌های سینمایی', پژوهش‌های انسان‌شناسی ایران, 5(2), pp. 51-73. doi: 10.22059/ijar.2015.59018
ارمغان, مریم. معناسازی برای خانه؛ زندگی روزمره تهران در فیلم‌های سینمایی. پژوهش‌های انسان‌شناسی ایران, 1394; 5(2): 51-73. doi: 10.22059/ijar.2015.59018
معناسازی برای خانه؛ زندگی روزمره تهران در فیلم‌های سینمایی
استادیار گروه معماری، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران
چکیده
معنا، مدلول و مضمون هر چیز است و تداعی‌ای که در پس آن برای ذهن ایجاد میشود. هدف پژوهش حاضر، یافتن معنای خانه و مؤلفههای شکل‌دهنده آن در زندگی روزمره زیست‌کنندگان خانه است. مقاله حاضر سعی دارد بر همین مبنا و با مطالعه خانه‌های بازنمایی‌شده در چهار فیلم سینمایی مربوط به تهران که طی سال‌های 1391-1387 در شبکه سینمای خانگی توزیع شده‌اند، فرآیند معناسازی برای خانه و مؤلفههای اصلی آن را استخراج کند. به این منظور، فیلم‌های «سر به مهر»، «حوالی اتوبان»، «سعادت‌آباد» و «اینجا بدون من» انتخاب و با روش گراندد تئوری، مورد بررسی قرار گرفته‌اند. نتایج پژوهش، گویای آن است که نظام معناساز برای خانه، در تجربه تهران روایت‌شده در فیلم‌ها متشکل از پنج مؤلفه «ادراک حسی»، «نشانه‌ها و نمادها»، «روابط اجتماعی»، «مالکیت» و نیز «کالبد» است. فضا زمانی معنای خانه را می‌پذیرد که اولاً، واجد ارتباطاتی با مؤلفههای مذکور باشد و دوما این ارتباط، در اشکال مثبت و نه نابهنجار آن تجربه شود. پژوهش همچنین گویای آن است که در نظام ارائه‌شده، روابط اجتماعی و کیفیت آن، بیش از سایر مؤلفه‌ها در فرآیند معناسازی برای خانه ایفای نقش می‌کند. این روابط چه در قالب مناسک و چه در قالب الگوهای زندگی روزمره می‌توانند معنا را برای خانه، ایجاد و در آن انباشت کنند. در مقابل، نقش کالبد معمارانه، کمتر تصویر شده و تأکید به جای فضای ثابت بر فضاهای نیمه‌ثابت است.
ابتدای صفحه