فهم روایتگری معماری مبتنی بر نسبت «دیالکتیک فضازمان» با «بدن»

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

. استادیار گروه معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری، تهران، ایران.

چکیده

مسئلۀ مطروحه در فهم معانی و روایت‌های فضای ساخته‌شده در موقعیت کنونی که جایگاه انسان و جهان از موقعیت سوژه-ابژه به موقعیت شاهد-مشهود تغییر یافته، این است که سازوکار انتقال معنا و روایت از طریق فضا چگونه تعریف می‌شود و چه نسبتی بدن انسان برقرار می‌کند. اگر بپذیریم که ساختن هر اثر معماری از جهان‌بینی، ارزش‌ها، هنجارها، فرهنگ و ضمیر ناخودآگاه خالق اثر نشئت می‌گیرد، باید پذیرفت که آنچه بیان می‌کند فراتر از آن چیزی است که می‌نماید. در این پژوهش بر اساس مبانی فلسفی پساساختارگرایی در تحقیق، با رویکرد کیفی و به روش تحقیق «تحلیل گفتمان» و به کمک «استدلال منطقی»، ضمن تعریف مفاهیم و تبارشناسی تاریخی سازوکار روایتگری، عوامل مؤثر بر فهم روایت‌های فضا، ازجمله «دیالکتیک فضا-زمان» و نسبت آن با «بدن» و حضور بدن‌مند مخاطب در محضر و درون بنا تشریح شده است. نتایج قضایای تجربی (فضازمان و حضور)، تحلیلی و متافیزیکی (معماری و روایت‌های فراتاریخی و فرافرهنگی) استدلال نشان می‌دهد که روایتگری مبتنی بر نسبت میان بدن انسان و بدن فضای ساخته‌شده، تناسبات فیزیکی، کالبدی و آنچه در ادراکات بینایی انسان حس می‌شود، موقعیتی را فراهم می‌آورد که سازندة فضا می‌تواند به کمک ابزارهای طراحانه روایت‌های خود را به‌طور مستقیم و یا کنایی و استعاری به ذهن مخاطبِ حضوریافته در فضا، فرازمان و فرامکان، به نحو بین‌الاذهانی میان فرهنگ‌های مختلف بازگو کند و همواره سرشت انسان را مخاطب خود قرار دهد.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Investigation of Built-Space Narratives based on Ratio of “Dialectic of Space-Time” and “Body”

نویسنده [English]

  • Ali Akbari
Assistant Professor, Architecture Department, Art & Architecture Faculty, Yadegar-e-Imam Khomeini (RAH) Shahre Rey Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran.
چکیده [English]

The problem in understanding the meanings and narratives of built spaces of the present situation, where the position of humanity and the world has changed from subject-object position to the witness-evident situation, is that how the mechanisms for transfer of meanings and narrations through space is defined and how it relates to the human body. If we accept that the construction of any architectural work comes from world-view, values, norms, culture, and the unconscious mind of the creator of it, it must be accepted that what it expressed is beyond what it represents. In this research, based on the philosophical basis of post-structuralism in research, with the qualitative approach and by using the "Discourse analysis" method of research and "rational reasoning", while defining the concepts and historical genealogy of the narrative mechanism, factors affecting the understanding of space narratives are described; including "dialectics of space-time" and its relation to the role of "body" and the embodiment presence of the human in any built space. The results of the empirical theorem (space-time and presence) and the analytic and metaphysical theorem (architecture and meta-historical and meta-cultural narratives) show that narratives based on the ratio between the human body and the body of built space, the built space, physical proportions, and what is perceived in human sight, provides a position that the architect, with the help of design tools, can directly or metaphorically, beyond time and space, translate his narratives into the means of space for the present audience in it.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Anthropology of Narrative
  • Narrative Architecture
  • Narrative and Built-space
  • Philosophy of Body & Architecture
  • Space-time Dialectic